درمان سرطان معمولاً با چالش‌ها و محدودیت‌های جسمانی متعددی همراه است که می‌تواند عملکرد فیزیکی و کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. رابطه سرطان و میل جنسی یکی از جنبه‌های کمتر شناخته شده و در عین حال مهم این بیماری است. مواجهه با این تغییرات نیازمند آگاهی، اطلاعات درست و حمایت مستمر است تا بیماران بتوانند با این موانع بهتر کنار بیایند و زندگی جنسی سالم خود را تا حد امکان حفظ کنند.
چالش های میل جنسی بیماران سرطانی
درمان سرطان می‌تواند چالش های ویژه ای برای میل و صمیمیت جنسی ایجاد کند. آگاهی از این چالش‌ها و برقراری ارتباط سالم با شریک زندگی، بخش مهمی از مدیریت زندگی جنسی در دوران بیماری است. برخی از این چالش‌ها عبارت‌اند از:
1. خستگی و سطح انرژی
خستگی یکی از شایع‌ترین عوارض جانبی درمان سرطان است که می‌تواند تأثیر مستقیمی بر میل و فعالیت جنسی بیمار داشته باشد. بیماران باید مراقبت از خود را در اولویت قرار دهند و محدودیت‌ها و نیازهای خود را با شریک زندگی‌شان در میان بگذارند. بررسی فعالیت‌های جنسی جایگزین نیز می‌تواند به حفظ صمیمیت و مدیریت خستگی کمک کند.
2. درد و ناراحتی
درد ناشی از درمان می‌تواند بر رضایت و صمیمیت جنسی تأثیر بگذارد. مهم است که بیماران هرگونه درد یا ناراحتی را با پزشک خود مطرح کنند تا در صورت نیاز داروهای مناسب تجویز شود. علاوه بر دارو، تمرینات کششی و ورزش‌های سبک نیز میتوانند به کاهش درد کمک کنند و امکان تجربه یک رابطه جنسی سالم‌تر را فراهم کنند.
3. یائسگی و تغییرات هورمونی
برخی درمان‌ها، مانند هورمون‌درمانی یا جراحی برداشتن تخمدان‌ها، میتوانند باعث یائسگی زودرس و علائم مرتبط با آن شوند. این تغییرات میتوانند بر میل جنسی، برانگیختگی و سلامت واژن تأثیر بگذارند. در چنین شرایطی، استفاده از روان‌کننده‌ها، درمان‌های جایگزین هورمونی و مشاوره با متخصصین مراقبت بهداشتی می‌تواند به بهبود عملکرد جنسی و کاهش علائم کمک کند.
تأثیر درمان های رایج سرطان بر میل جنسی
همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، درمان‌های مختلف سرطان میتوانند بر میل و عملکرد جنسی بیماران اثرگذار باشند. شدت و مدت این تأثیرات به نوع سرطان، روش درمانی، وضعیت کلی سلامت فرد و رضایت عاطفی او بستگی دارد. در ادامه، تأثیر هر یک از روش‌های درمانی رایج بر زندگی جنسی بیماران بررسی میشود.
1. عمل جراحی
عمل جراحی و برداشتن تومور سرطان، بسته به محل درگیری سرطان، ممکن است تغییرات فیزیکی ایجاد کند که روی میل و عملکرد جنسی اثر بگذارد. به‌عنوان مثال، جراحی پروستات یا مثانه در مردان می‌تواند باعث اختلال در نعوظ شود. در زنان نیز برخی جراحی‌ها ممکن است حساسیت جنسی را کاهش داده یا ناراحتی فیزیکی در هنگام رابطه ایجاد کنند، که نتیجه آن کاهش میل و رضایت جنسی است.
2. شیمی‌درمانی
شیمی درمانی یکی از درمان‌های رایج سرطان است که اغلب با عوارضی مانند خستگی، تهوع و بی‌حالی همراه است؛ این عوامل میتوانند میل جنسی را کاهش دهند. در زنان، شیمی‌درمانی ممکن است یائسگی زودرس ایجاد کند که به خشکی واژن و ناراحتی در هنگام رابطه منجر میشود. مردان نیز ممکن است کاهش میل جنسی و اختلال نعوظ را تجربه کنند.
3. پرتو درمانی (رادیوتراپی)
پرتو درمانی در سرطان‌های ناحیه لگن و شکم می‌تواند تغییرات قابل توجهی در عملکرد جنسی ایجاد کند. در مردان، این درمان ممکن است مشکلات نعوظ را به همراه داشته باشد و در زنان، خشکی و باریک شدن واژن می‌تواند رابطه جنسی را دردناک و دشوار کند.اگر می‌خواهید اطلاعات بیشتری درباره سرطان بیضه در آقایان به دست آورید، می‌توانید روی لینک مقاله درمان سرطان بیضه از صفر تا صد کلیک کنید تااطلاعات جامع و مفیدی به دست آورید.
4. هورمون‌درمانی
هورمون‌درمانی، مانند سایر روش‌های درمان سرطان، بر میل و عملکرد جنسی اثرگذار است. در مردان، کاهش سطح تستوسترون، به ویژه در بیماران مبتلا به سرطان پروستات، می‌تواند باعث کاهش میل جنسی و اختلال نعوظ شود. در زنان نیز کاهش سطح استروژن ممکن است خشکی واژن و کاهش تمایل جنسی را ایجاد کند.
5. ایمنوتراپی و درمان های هدفمند
این روش‌ها معمولاً تأثیر مستقیم کمتری بر عملکرد جنسی دارند، اما عوارض جانبی مانند خستگی و بی‌حالی می‌تواند همچنان بر میل و تمایل جنسی بیماران اثرگذار باشد.
بیشتر بخوانید : آیا پرتودرمانی درد دارد؟ هر آنچه باید قبل از شروع رادیوتراپی بدانید.
زمان شروع روابط جنسی پس از درمان سرطان
پس از پایان درمان سرطان، بازگشت به زندگی جنسی می‌تواند مرحله مهمی در روند بهبودی بیماران باشد. این بازگشت نیازمند صبر، درک متقابل و برقراری ارتباط سالم بین زوجین است.برای رفع این چالش‌ها و بازگرداندن صمیمیت به زندگی جنسی، در ادامه به راهکارها و نکات عملی می‌پردازیم که میتوانند به بیماران و شریک زندگی‌شان کمک کنند تا با اطمینان و آرامش این مرحله از بهبودی را پشت سر بگذارند.
ارتباطات و انتظارات
شروع مجدد روابط جنسی مستلزم گفت و گوی صادقانه درباره نیازها، نگرانی‌ها و محدودیت‌هاست. زوجین باید بتوانند بدون قضاوت، خواسته‌ها و مرزهای خود را بیان کنند و با همکاری، رضایت متقابل را حفظ کنند.
آمادگی عاطفی
آمادگی روانی و عاطفی پیش شرط مهمی برای بازگشت به رابطه جنسی است. بیماران و شریک زندگی ممکن است احساسات متفاوتی پس از تجربه سرطان داشته باشند؛ توجه به این احساسات و در صورت نیاز، کمک گرفتن از مشاورین یا گروه‌های حمایتی می‌تواند صمیمیت و اعتماد را تقویت کند.
ملاحظات فیزیکی
تغییرات جسمی ناشی از بیماری و درمان ممکن است نیاز به تطبیق و آزمایش موقعیت‌ها یا روش‌های جدید برای برقراری صمیمیت داشته باشد. گوش دادن به نیازهای بدن و اولویت دادن به راحتی و مراقبت از خود، کلید حفظ روابط جنسی سالم است.
بارداری و پیشگیری
در طول درمان سرطان و حتی مدتی پس از آن، بارداری توصیه نمی‌شود؛ داروهای شیمی‌درمانی میتوانند به تخمک، اسپرم و جنین آسیب برسانند. استفاده از روش‌های محافظتی مانند کاندوم، به ویژه تا ۲ ماه پس از پایان شیمی‌درمانی، به محافظت از شریک زندگی و جنین آینده کمک می‌کند. برای بیماران نگران باروری، فریز اسپرم یا تخمک پیش از درمان می‌تواند امکان بچه‌دار شدن پس از درمان را حفظ کند.
بیشتر بدانید : آیا درمان سرطان بر باروری زنان تأثیر دارد؟
کلام آخر
در این مقاله بررسی کردیم که چگونه رابطه سرطان و میل جنسی می‌تواند بر زندگی جنسی بیماران تأثیر بگذارد و راهکارهایی برای مدیریت این تغییرات ارائه شد. باید بدانیم که داشتن سرطان به معنای از دست دادن صمیمیت و لذت‌های زندگی زناشویی نیست و با مراقبت، حمایت و اطلاعات درست، امکان حفظ روابط جنسی سالم وجود دارد.میل و تمایل جنسی ممکن است در دوران درمان و پس از آن کاهش یابد، اما با روش‌ها و استراتژی‌های مناسب، این تغییرات قابل بازگشت و مدیریت هستند. کلید اصلی در این مسیر، برقراری ارتباط صادقانه و آزاد با شریک زندگی، بهره‌گیری از حمایت‌های روان‌شناسی و مشاوره تخصصی و توجه به نیازهای جسمی و عاطفی است.
بدون دیدگاه